|
Universal Studio's.
Zo, na het neerzetten van de camper in Victorville is er dan nu eindelijk even tijd en zin om dit deel van het verslag te schrijven. Eens even kijken wat ik er nog van weet. We gaan ontbijten bij de Starbucks. Want bij zo'n deftig hotel als dit is dat ontbijt niet bij de prijs inbegrepen. Nou Starbucks heeft vast betere koffie dan het hotel. Om tien voor negen sta ik voor de balie van het hotel om te vragen of we een kamer kunnen reserveren voor 16/17 augustus als we de camper hebben terug gebracht. Ben ik eindelijk aan de beurt, loopt die lelijkerd van een baliejongen weg. He, I have a bus to catch at 9.10 am. Gelukkig kan ik de reservering nog net maken voor we weggaan. Peter stapt vol goede moed in de bus naar het verzamelpunt (ongeveer 1 kwartier rijden). Daar neemt hij toch maar een tabletje. Want hij moet nog 3 kwartier en de chauffeur reed niet echt voorzichtig. We kopen de kaartjes voor de studio en worden dan naar een andere bus gebracht. Bram en Horst zitten ook bij ons in de bus, de rest van de groep in een andere. Na een voorspoedige reis langs het Hollywood sign dat echt heel ver weg in de heuvel staat (Afstandshotje wat later niet gelukt blijkt te zijn) komen we rond half elf aan bij universal. Eerst maar even plassen. Dan foto's maken met de globe en op de rode loper. Het is nu nog redelijk rustig, we hebben de loper bijna voor onszelf. We nemen een plattegrond, draaien ons even om en we zijn Horst en Bram kwijt. Nou ja, pech. Dan maar met zijn tweeen. We kijken nog even naar een extra kaart voor de kleine camera. Daar willen die gekken $ 124,95 voor hebben. Daar koop je er bij ons 6 voor. Zotten. Fotograferen zolang het gaat en daarna legen op de i-pod. Het is niet anders. We besluiten eerst met het treintje mee te gaan. Wachttijd nu nog 20 minuten. We staan in de schaduw te wachten en worden bezig gehouden met een filmpje. Het lijkt de Efteling of Eurodisney wel. De rondreis langs de diverse gebouwen waar opnames worden gemaakt is erg leuk. Je gaat ook door twee hallen met special effects als branden en een waterdoorbraak. Voor het kleine Nederlandse jongetje in het treintje best wel spannend. Die zit het verschil tussen nep en echt nog helemaal niet. En zelfs voor ons die het verschil wel weten, is het nog wel beangstigend. Je weet dat het je niet zal schaden. Zo wijs zijn ze wel. Maar door alle effecten tegelijk lijkt het wel erg dichtbij. Nog een filmpje gemaakt en toen was de kleine camera vol. Peter moest het overnemen. Maar dat is een fotoman en geen kiekjesman, dus dat werd aansporen geblazen. Na alles uitgebreid bekeken te hebben, kwam het treintje weer terug in het station. Etenstijd is het inmiddels. Het ontbijt was al weer even geleden en we blijken over een gezonde honger te beschikken hier in Amerika. Bij Doc Bown's Chicken een broodje kip met allerlei sides erbij genomen. Ik nam een Sponge Bob beker met cola. Zo, daar heb je voor de hele dag genoeg aan, zoveel is het. Daarna gingen we met de Escalator down to the lower lot. Eerst even rondgelopen en bij Lucille Ball langs geweest. Leuk gek mens. Daarna naar de speciale effecten. Een man die verdacht veel leek op Dan, de tv-man van Roseanna, deed uit de doeken hoe verschillende special effects worden opgebouwd. Heel leuk om eens te zien. Je wordt bij de neus genomen waar je bij zit. Dan toch weer met een beetje spoed naar boven, want om half drie treden de Blues brothers op. Kijk daar heb je Koos en Meinke en Theo en Genny ook. Wat blijft het toch gaaf om de Blues Brothers te horen en te zien. Het zijn goede artiesten die de voorstelling doen. We gaan naar de Waterworld voorstelling. De rij is helemaal niet lang, we kunnen zo doorlopen. En dan blijkt dat die lange rij allang binnen zit op de plaatsen waar het water letterlijk met emmers tegelijk over je heen gehoosd wordt. Nee echt, het is geen geintje. Met emmers tegelijk. De watershow is echt Amerikaans. Jonge vrouw wordt gekaapt door piraat en wordt gered door vriend. Veel lawaai, veel water, vuurwerk, quasi geweerschoten, veel nep. Maar grappig om te zien hoe het publiek reageert. Na een nat halfuur voor de meeste van de toeschouwen (wij lekker niet, wij zaten te ver aan de zijkant) gaan we weer verder. Tijd voor een plasje, een ijsje van Ben en Jerry en een rondwandeling door Engeland, Ierland en Frankrijk. Wel ja, joh, dat kan hier allemaal in 1 blok nephuizen en winkeltjes. Dan gaan we naar de dierenshow. We kunnen ook daar weer zo doorlopen. De mensen die met de bus van 16.30 mee moesten zijn duidelijk allemaal al opgehaald. Het wordt steeds rustiger. Het is leuk om te zien wat je dieren allemaal kunt leren. Alleen was de aankondiging groter dan de show zelf. Jammer. Ik had er wel wat meer van willen zien. Dan wordt het toch echt tijd om op de bus aan te gaan. We zoeken buiten de poort in het winkelstraatje nog iets te eten. Want het diner begint pas om 20.30 en dat is een beetje laat voor ons. We vinden een soort milkshake winkel die milkshakes maakt van vers fruit. Heerlijk. Bij het vertrekpunt van de bus zien we Bram weer terug. Sorry dat we jullie al zo snel kwijt waren vanmorgen vroeg. Nou het was hem ook niet meegevallen om Horst in de gaten te houden. We stappen in en dan komen Rob en Dienie ook nog. Die hadden een gecombineerde stadstour met de studio's. We worden als laatste groep voor het hotel afgezet. Het is dan precies half acht. Punctueel. Het was een hele leuke dag vandaag. We hadden het niet willen missen. En Sponge Bob gaat natuurlijk mee naar huis. We gaan even rusten op de kamer. Tukkie doen. Bakkie doen. En dan om half negen weer naar beneden voor het afscheidsdiner. De Amerikanen zijn echt geen gezellige groepen gewend. We komen met 29 man in het sportcafé aan. Afgesproken werk. Maar daar is geen tafel voor ons beschikbaar. Dus wordt er een biljart afgedekt met een houten plaat en een paar tafels aangeschoven. Daar kunnen er dan ongeveer 20 zitten. De overige 9 (de duitsers, de zwitsers, Hans en wij) gaan aan een naburige tafel zitten. Ook over de aparte rekeningen moet flink worden gesteggeld. Maar het lukt allemaal. En we hebben heel gezellig met elkaar zitten eten en kletsen. Vanaf nu gaat iedereen weer zijn eigen weg. De meesten gaan terug naar huis, 2 gaan er naar Canada, 2 blijven nog een week in Los Angeles en wij blijven nog een poosje hier. |
| Dit is het einde van onze Route 66 reis. Het vervolg van onze reis vind je in het andere blok op de website. |